ای به انکار سوی ما نگران

من نیم با تو دودل چون دگران

سخن تلخ چه می اندیشی

ای تو سرمایه جمله شکران

بر دل سوخته ام آبی زن

که تویی دلبر پرخون جگران

ز غمم همچو کمان تیر مزن

چه زنی تیر سوی بی سپران

با گل از تو گله ها می کردم

گفت من هم ز ویم جامه دران

گفت نرگس که ز من پرس او را

که منم بنده صاحب نظران

که چو من جمله چمن سوخته اند

ز آتش او ز کران تا به کران

مه و خورشید ز عشق رخ او

اندر این چرخ ز زیر و زبران

بحر در جوش از این آتش تیز

چرخ خم داده از این بار گران

کوه بسته ست کمر خدمت را

که شماریش ز بسته کمران

بانگ ارواح به من می آید

که بگو حالت این بی صوران

با کی گویم به جهان محرم کو

چه خبر گویم با بی خبران

ظاهر بحر بود جای خسان

باطن بحر مقام گهران

ظاهر و باطن من خاک خسی

کو بر این بحر بود ره گذران

غزل بی سر و بی پایان بین

که ز پایان بردت تا به سران